The best Side of นิทานรัก
The best Side of นิทานรัก
Blog Article
เจ้าหญิงองค์ที่สามทรงขอพบเจ้าชายที่สถานพยาบาลของผู้ยากไร้ เจ้าหญิงทรงเป็นอาสาสมัครของสถานพยาบาลแห่งนี้มาหลายปีแล้ว ระหว่างที่เจ้าหญิงทรงงานอยู่ พระองค์จะแลดูอบอุ่นและเป็นความหวังของเหล่าผู้ป่วยทุก ๆ คน งานของเจ้าหญิงมีมากเสียจนเจ้าชายแทบจะไม่มีโอกาสได้พูดคุยกับเจ้าหญิงอย่างที่พระองค์ทรงตั้งใจเอาไว้ อย่างไรก็ตาม เจ้าชายกลับรู้สึกว่า พระองค์ได้เห็นความงามที่แท้จริง ซึ่งซ่อนอยู่ในจิตใจของเจ้าหญิงพระองค์นี้อย่างยากที่จะลืมเลือนไปได้
นิทานอีสปเรื่อง : สิงโต หมี และหมาจิ้งจอก
นกยางตัวหนึ่งมีนิสัยเย่อหยิ่งและหลงตน ทุกวันมันจะเดินท่อม ๆ หาอาหาร...อ่านต่อ
ท้ายที่สุด ตัวละครหลัก หรือ พระเอกนางเอกของเรื่อง จึงลงตัวที่ เจ้าหญิงขี้อาย (ที่ขี้อายจนไม่กล้าพูดไม่กล้าเผชิญหน้ากับเจ้าชาย) และเจ้าชายที่หูเพี้ยน ฟังอะไรก็เพี้ยนไปหมด
กบตัวหนึ่งนั่งอยู่ข้างกำแพงวัด ทุกเช้ามันเฝ้าดูพระออกบิณฑบาตตั้งแต่เช้ามืด...อ่านต่อ
นิทานก่อนนอนความรัก ปาฏิหาริย์กระต่ายผีเสื้อ
นิทานอีสป เรื่องสุนัขจิ้งจอกกับผลองุ่น
นิทานอีสปเรื่อง : พี่เลี้ยงเด็กกับหมาป่า
ลูกกวาดเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่ชอบฟังนิทานมาก เธอฝันว่าเมื่อเธอโตเป็นผู้ใหญ่ นิทานรักของสองเรา เจ้าชายที่เป็นเนื้อคู่ของเธอจะปรากฏตัวขึ้นและมาขอให้เธอเป็นเจ้าสาวของเขา ลูกกวาดเชื่อว่าเจ้าชายของเธอน่าจะเรียนหนังสืออยู่ที่ไหนสักแห่งในโลก และเพื่อให้เจ้าชายรู้ว่าเธอเฝ้ารอวันที่จะได้พบกัน ดังนั้น ลูกกวาดจึงวาดรูปตัวเองยืนเคียงคู่กับเจ้าชายในฝัน แล้วม้วนภาพใส่ขวดแก้วโยนลงทะเล เพื่อสื่อความในใจไปยังเจ้าชายที่ลูกกวาดเชื่อว่า เธอกับเขาผูกพันกันอยู่ด้วยเยื่อใยแห่งความรัก
กบวัยรุ่นครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง แล้วจึงตอบออกมาว่า "เอาอย่างนี้ ฉันจะไปขอจากเทพจูปิเตอร์ให้ ท่านต้องช่วยจัดการได้แน่" กบทุกตัวล้วนเห็นด้วยกับความคิดนี้
"คือกระผมอยากจะขอเจ้านายใหม่ครับ เจ้านายที่ท่านส่งมาให้ตอนนั้นวัน ๆ ไม่เห็นทำอะไรเลย" กบวัยรุ่นร้องขอ
"คุณยายคะ ทำไมคุณยายถึงมีเขี้ยวยาวขนาดนั้นล่ะคะ ?
" สุดท้ายมันก็พลาด ไม่อาจคว้าองุ่นมากินได้ "อันที่จริงองุ่นพวงนี้ก็ไม่เห็นจะน่ากินสักเท่าไรนัก ถ้าเรากัดเข้าไปอาจเปรี้ยวจี๊ดจนกินไม่ไหวเลยก็ได้" สุนัขจิ้งจอกแสร้งบ่นแล้วเดินทางต่อด้วยความหิวโซ พร้อมหลอกตัวเองในใจเรื่อยไปว่า "ฉันมีความอดทนและความพยายามนะ แต่องุ่นพวงนั้นคงเปรี้ยวเกินที่ฉันจะกินได้"
กาลครั้งหนึ่ง ณ หมู่บ้านที่แสนอบอุ่น มีเด็กหญิงหน้าตาน่ารักนั่งเล่นดูคุณแม่ทำอาหารอยู่ในครัว เพื่อนบ้านทุกคนต่างพากันเรียกเธอว่า "หนูน้อยหมวกแดง" ตามสีของหมวกที่เธอใส่เป็นประจำ และวันนี้เธอก็ได้รับคำสั่งจากคุณแม่ ให้นำอาหารและขนมไปเยี่ยมคุณยายซึ่งอาศัยอยู่ในหมู่บ้านข้าง ๆ